In de Tubantia van 31 januari 2020 geeft de hoofdredactie duidelijk aan dat ze dit een belediging van de Palestijnen vinden:
Het vredesplan van de Amerikaanse president Donald Trump biedt nauwelijks hoop op beëindiging van het conflict tussen Israël en de Palestijnen. Alleen al omdat een van de twee essentiële partijen nooit betrokken is geweest bij deze poging het vredesproces in het Midden-Oosten weer tot leven te wekken. Trump zelf roemt zijn voorstel als ‘deal van de eeuw’. Maar het is ogenschijnlijk niet veel meer dan een handreiking naar de huidige Israëlische regering en een regelrechte belediging voor de Palestijnse Autoriteit.
Het vredesplan is in meerdere opzichten een gemiste kans. De Israëlische premier Netanyahu ziet Trump als ‘grootste vriend van Israël ooit in het Witte Huis’. Die invloed had Trump kunnen aanwenden om het land te dirigeren naar de onderhandelingstafel met de Palestijnen, om tot een realistisch akkoord te komen. De gedachte van de zogenoemde tweestatenoplossing, vermoedelijk de enig werkbare uitkomst, en een logische herverdeling van de twistappel Jeruzalem hadden aanknopingspunten kunnen bieden om de verziekte verhoudingen te verbeteren.
Het tegendeel dreigt nu. Het onacceptabele voorstel sterkt Israël in de onverzoenlijke houding, zoals rond het annexeren van een deel van de bezette gebieden. Het slaat een nog diepere kloof tussen de Palestijnen en de Verenigde Staten, die al zeer wantrouwend tegenover elkaar staan. Deze gevolgen brengen een oplossing voor het conflict niet dichterbij, zo moet worden gevreesd.
Trump zal zonder twijfel hebben geweten dat zijn voorstel voor de Palestijnen onacceptabel is. Waarom hij dit dan toch op glorieuze wijze heeft willen presenteren, is een mysterie. Wellicht gelooft hij in wonderen. Een wonder is ook precies wat nodig is om vrede in het Midden-Oosten mogelijk te maken.