Hallo allemaal, ik ben Zahra.
(15 jaar oud. Geboren en getogen in Enschede)
Al sinds ik een klein meisje was, fantaseerde ik over mijn toekomst. Ik fantaseerde over hoe ik rijk en gelukkig zou worden, ik heb over vele dingen gefantaseerd maar het is nooit als klein meisje in me op gekomen dat ik over een paar jaar misschien wel dood ben.
Een moeder in Gaza vroeg aan haar kind wat hij later wou worden, en het antwoord kan ik nog stééds niet bevatten. Hij zei: kinderen in Gaza worden niet oud.
Morgen is het 20 november, internationale dag van kinderrechten.
Dat houdt in dat kinderen beschermd moeten worden tegen alle, ALLE vormen van GEWELD, MISHANDELING en VERWAARLOZING. En toch zie ik dit niet gebeuren en dáárom ben ik hier, om op te komen voor de rechten van kinderen in Gaza. Zij hebben net als ons recht op een veilige leefomgeving.
Elke kind ongeacht zijn geloof, nationaliteit en achtergrond heeft recht op gezondheidszorg.
Kinderen in oorlog situaties dienen beschermd te worden.
Het verbaasd me dat er operaties zonder verdoving uitgevoerd moeten worden en dat er NOG STEEDS kinderen en baby’s doodgaan vanwege tekort aan zuurstof, water, voedsel en medicijnen.
Kinderen die slachtoffer zijn geworden moeten hulp krijgen om hiervan te herstellen, maar ik denk dat kinderen in Gaza al blij zijn als het stopt met bombarderen. En zelfs dát kunnen wij niet voor elkaar krijgen.
Ik kan me niet voorstellen hoe het is, hoe het voelt, om elke dag opnieuw te denken dat het je laatste kan zijn.
Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn naam op mijn armen en benen schrijf, zodat ze me kunnen herkennen als ik er niet meer ben. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om te bedenken dat dit misschien wel de laatste keer is dat ik mijn moeder zie. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om naar mijn familie te zoeken onder het puin, met elke steen die ik weg haal kom ik dichter bij het besef dat ze er niet meer zijn, dat ik alleen ben…
Ik heb nooit meegemaakt hoe het is om door een harde knal wakker te worden en doodsbang te zijn dat die knal mijn broertje heeft meegenomen. En ik gun het niemand, niemand verdiend het om met deze angsten te leven, ook niet de kinderen in Gaza.
Ik ga niet wachten tot er geen kind meer over is, er moet nú iets veranderen en ik vraag om jullie steun. Samen kunnen we het stoppen, wij zijn hier en we zullen vaker komen, net zolang tot elke kind in Gaza weer een normaal leven heeft. Laten we de stem zijn van de stemlozen en een einde maken aan oorlog en geweld!